Wielkanoc

Wielkanoc jest najstarszym, największym i centralnym świętem chrześcijańskim obchodzonym na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa.

Wreszcie nadchodzi upragniona chwila i można zasiąść do stołu, podzieliwszy się najpierw poświęconym jajkiem. Polskie śniadanie wielkanocne słynęło z obfitości i urody stołów przystrojonych bukiecikami bukszpanu i barwinku. Pośrodku zawsze górował baranek, zwany niegdyś agnuskiem (od łac. agnus= baranek), robiony z wosku, masła, ciasta lub marcepana. Wokół baranka ustawiano wielkie donice lub misy ze stosami barwionych jaj, półmiski z różnym mięsiwem, tace z ciastami. Wszystko to radowało oczy i zachęcało do jedzenia. 
W Wielkanoc nie godziło się gotować, ani też rozpalać “wielkiego” ognia pod kuchnią. Z potraw najważniejsza była szynka, najlepiej cała i z kością, uwędzona w jałowcowym dymie. Na stole nie mogło zabraknąć też ułożonych w obfite zwoje kiełbas, zwłaszcza białej, zwanej polską ani półmiska z upieczoną w całości świńską głową z jajkiem w ryjku. Na bogatszych stołach głowiznę zastępowały pieczone prosięta, a także inne pieczenie. Wśród ciast królowały baby wielkanocne oraz dekoracyjne mazurki i serniki, nazywane przekładańcami. Śniadanie zamieniało się biesiadę trwającą zwykle wiele godzin, nieraz nawet do późnego wieczora.  O tym, że jajko ma niezwykłą moc, wiedzieli ludzie już co najmniej pięć tysięcy lat temu. Właśnie tyle lat liczą najstarsze pisanki ze znaleziska w Asharah. Odwieczny, staropolski zwyczaj nakazuje, by w poniedziałek wielkanocny o świcie oblewać się nawzajem wodą, często lodowatą, prosto ze studni czy kranu. Różnie tłumaczy się genezę i znaczenie tego ludowego zwyczaju. Oblewanie wodą w tym dniu to był raczej męski przywilej.Zostać oblaną - nic wprawdzie przyjemnego, ale spędzić cały dyngus w suchym przyodziewku-jeszcze gorzej, po prostu wstyd! Widać bowiem było, która panna nie ma powodzenia. Niektóre źródła podają że nawet na dworze królewskim arystokratyczni kawalerowie dystyngowanie skrapiali damy wodą różaną z flaszeczki